Hoe vaak niet wil het me gebeuren
in een wereld koud en desolaat,
waar ieder door een winter gaat
als die op heden van vandaag,
dat ik weer denk aan alle geuren
uit eens september als voorheen,
herfstig in zijn afscheidskleuren
met toch in mij een zacht geklaag,
dat alles keert tot vuile sneeuw,
tot thuis de boerenkool met worst,
de avond aan een ganzenbord
en hooguit hoog een meeuw.
En komt me Harry Belafonte zingen
van 't mals en groen septembergras,
hoe eind'loos diep het leven was
en dat soort mooie dingen,
dan wil ik weer geloven
en smelt ik weer als natte sneeuw,
genietend van de winterdag
met alle kou te boven.
Prachtig ❤️
BeantwoordenVerwijderenbedankt! ik stuur je graag mijn hart, (toch een deeltje) terug!
BeantwoordenVerwijderenLaat ons maar klinken op het beeld van winters van toen en de warme boerenworst als contrapunt. En alles wat ermee geassocieerd is: het heimwee, de herinnering aan wat ons toch altijd weer ontglipt..
BeantwoordenVerwijderenHeel waar, beste onbekende, je raakbeschreven woorden. Harry en ik eten dit.
VerwijderenEren bedoel ik...
BeantwoordenVerwijderen