Het gezicht

Het is dat ik soms aan hem denk,
een makker uit een ver verleden,
een vriend uit jaren, lang vergleden,
een mens als hij als een geschenk.


En laatst in 't vaal namiddaglicht,
lopend een mens bijna voorbij,
kwam hij mij onverwacht langszij
en keek ik in zijn droef gezicht
en zag wat tijd met mensen doet.

Aanvankelijk een warme groet,
maar toch daarna iets van een stilte,
een tasten door de jaren heen
naar wat vandaag verloren scheen.

Soms kom ik dit zwijgen tegen
bij vrienden die uiteengegaan
na 't scheiden van hun wegen
als vreemden bij elkander staan.

Het doet wat pijn, een beetje zeer
dat 't vele moois uit het verleden
niet doorbreekt in 't namiddaglicht
met heen de zon op zijn gezicht.