zou ik Cole Porter willen heten.
Met vingers op het toetsenbord
- en ik, ik op een kruk gezeten
met liedjes die maar stromen
en uit een hemel komen
waarnaar ik opgeheven word
- en luister hoe akkoorden
weerklinken als een waar gedicht,
hoe ieder door de woorden
voor zijn mooie deuntjes zwicht,
- waarbij al wat in mij leeft
aan eens verloren romantiek
al dansend door de kamer zweeft,
van puur geluk weer ziek.
Alsof er iets wil opengaan
zodra de big band voluit speelt,
als de trombones zijn gaan staan
en alles met Cole Porter swingt,
dan komt in mij zijn evenbeeld,
een mens die zachtjes zingt
van een geluk dat alles heelt.
Reacties
Een reactie posten