Renoir

Bij tijd en wijle, en onverwacht,

doemt er een wereld in me op 

gelijk een droom, groen als smaragd,

als een Renoir die naar me lacht

met lentebloemen in de knop.

Een tafereel met voorjaarswind,

een vrouw gezeten in het gras

tezamen met haar spelend kind,

zo wil het dat mijn droom begint

alsof ikzelf de schilder was.

't Landschap is verzengd door zon,

haar parasol een lichtend feest

en als een ruiker haar japon

waarvan ik enkel dromen kon

wanneer ik wakker was geweest.

Zie ik een droom recht in 't gezicht

of toont zich hier de werkelijkheid

nabij gekomen door het licht

dat strelend langs haar heupen ligt,

verheven boven tijd?

Er moet iets zijn dat ik zo staar,

zo roerloos in het niets verdwijn

bij schilderijen van Renoir

en heimwee in mezelf ervaar

naar een geluk dat wilde zijn.