In het zuiden zie ik hem verschijnen
wanneer ik sterrenkijkend op 't balkon
mijn blik laat rusten op de horizon.
Dan, in 't sterrenbeeld de Grote Hond,
strooit hij zijn lichten in het rond,
vanouds mijn favoriet, mijn Sirius.
Zijn vuur klimt in het firmament
gelijk een feest, alsof je sterren leest
en weer opnieuw verbonden bent
met dynastieën van de farao's,
in hun paleizen, vanaf 't balkon,
en reikhalzend nu weten kon
dat thans de Nijl weer wassen ging.
Die zekerheid, dat ene ding,
heeft mij zo vaak doen staren
naar de oudheid, de Egyptenaren,
ook al omdat ik heb bevroed
dat in een mens iets stromen moet
dat de Nijl kan evenaren.
Reacties
Een reactie posten