Memories

Het stond geschreven in haar ogen,

de eenzaamheid de jaren door.

Geluk was als een vogel weggevlogen,

de dag dat ze hem voorgoed verloor.

Want wie ze ook nog mocht begroeten 

en leren kennen in de tijd,

niemand zou ze ooit ontmoeten

zoals hij in alle eeuwigheid.

Zo bleef de vlam voor altijd branden,

een wenkend lichtje aan de horizon

dat meeliep langs haar lege stranden,

maar dat geen mens bereiken kon.

Toen hebben ze haar meegenomen

naar het land van ooit, ver overzee,

waar alles uitkomt - ook haar dromen

over een geluk voor twee.

Toch dacht ik even dat ik zag

hoe ze een vreemde was gebleven

voor die ene mens in heel haar leven,

ondanks de memories en haar lach

- en hoe ze bij elkander schuilen

omdat 't zo leeg is in 't heelal

en dat ze zacht begon te huilen

omdat hij toch haar hart eens stal.