Avondbries

Op tijd, voordat de nacht me grijpt

omdat ik moe ben, stilaan versleten,

laat ik mezelf met strofen weten

dat diep in mij een inzicht rijpt.

Een licht vermoeden doet zich voor

bij het verstrijken van de tijd,

dat ik een vleugje eeuwigheid

in het ruisen van de bomen hoor.

Ook denk ik dat een zachte bries

iets meebrengt vanuit verre oorden

en meevoert wat eens als verlies

te groot was voor gewone woorden.

Een mooi gevoel vertelt me dan

dat alle goedheid van het leven

in geen eeuwigheid verwaaien kan,

al werd het maar zo kort gegeven.

Alsof de schepper me wil zeggen

hoe groots het is een mens te zijn,

maar dat alleen de wind het ambrozijn

als een geheim weet uit te leggen.