mijn pen het blank papier ontmoet,
me ietwat schuchter schrijven doet
en zuchtend met een licht geklaag,
vol weemoed zoals weemoed doet.
Ik dacht dat het de bomen waren
in mist gevat tot uit het zicht
met weinig groen nog in de blaren
zwak trillend in het najaarslicht.
Ook echter heb ik het vermoeden
dat iets me parten speelt
uit vroeger jaren dat niet heelt
en onderhuids blijft bloeden.
Maar 't zou ook wel kunnen zijn
dat de reden zich niet vinden laat
en weemoed zingt met een refrein
dat mijn verstand te boven gaat.
Gelukkig gaat het als gekomen
onmerkbaar heen en valt het af
zoals het laatste blad aan bomen
me een gevoel van vrede gaf.
Daarna mijn pen weer met plezier,
en na vergiffenis te vragen
voor al het steunen en het klagen,
in gang gezet op het papier.
Melancholie, gemoedstoestand, het komt en gaat.
BeantwoordenVerwijderenWeemoed mag er zijn, des te blijer kun je soms dan later weer zijn.
Mooi gedicht!
inderdaad, hilly, gevoelens en gedachten zijn idd een rollercoaster..., onze taak, als dichtertjes, is van dat op papier te kunnen krijgen nietwaar?
BeantwoordenVerwijderenmijn opnieuwe dank!