Met de tijd van toen op je gezicht,
een jeugd die nooit is heengegaan
kijk ik je aan in 't avondlicht
- en even doet het denken aan
de eens zo ellenlange straat
waar ik verlangend op je wachtte,
waar niemand kon verwachten
dat iets van een geluk ontstaat.
Daar was het in de avondwind
da'k door een raam dat open stond
Menuhin hoorde spelen,
en Beethovens Romance vond
die altijd weer in mij begint
als een geluk dat ik kan delen,
sinds aan het einde van de straat
twee mensen in hun leven vonden
wat hun gevoel te boven gaat
en zij ervan te luisteren stonden.
Dan vraag ik me terzijde af
hoe Ludwig zoiets schrijven kon,
zo eenzaam als hij was tot 't graf
- hoe hij 't geluk toch horen kon
met dove oren als een straf.
Dat hij zoiets kon schrijven, heel bijzonder.
BeantwoordenVerwijderenHij was al op jonge leeftijd doof, wat een verdriet voor een componist.
Het schijnt dat hij wel verliefd geweest is, maar dat het niet tot een romance kwam...
Prachtig gedicht schreef je.
inderdaad, Hilly, een geweldige kwelling moet dat geweest zijn voor dit musicaal genie... dank voor je meeluisteren en meelezen, mét hem...
BeantwoordenVerwijderen