Dust

Hoe waardig, bijna aardig
stonden de stenen in het gras
op het kerkhof van het dorp
waar ik voor 't laatst laatst was

toen ik, er rondgezworven,

in Engeland eens was,

toen iemand was gestorven.

"For dust thou art and unto dust

shalt thou return" - de woorden

daalden plechtig op het gras

en niemand hier was ongerust

alsof ze heel niet toebehoorden

aan ieder die aanwezig was.

Zoals we altijd blijven denken

te zijn uitverkoren door de goden

en dat ze eerst de buurman wenken

om zich te melden bij de zoden.

Ook ik was eens egocentrist

en deed of ik niet beter wist,

maar jaren later schrok ik hevig

toen ik onverwacht er vond,

aan stof en as al onderhevig,

een steen die onbeschreven stond.