Pie Jesu

KLIK HIER: kristallen stemmen in een gouden melodie...

Mijn requiem

Zelden heb ik tot Hem gezongen,

een lofzang in een zaal of kerk.

Nooit voelde ik me ertoe gedwongen,

niet bij het opstaan of na mijn werk.

Alsof Hij dan het lied beluistert

zoals een leraar die mij overhoort,

of 'k als mens wel ben gekluisterd

aan een God zoals dat hoort.

Eerder wil het me overkomen

dat ik dichtend op een strofe stuit,

die veelal lijkt op zingend dromen

en zich om mijn wezen sluit

- en mij voert voorbij de dreven

met korenvelden aan het eind,

voorbij de wolken die er zweven

waarin een mooi gezicht verschijnt.

Dat lacht en zegt: wat je ook doet

- van vers tot vers te gaan - 

't maakt elk gezang hier goed,

zolang je stil blijft staan

totdat een zachte klank begint

omhoog te klimmen in de wind,

een lofzang die ten hemel stijgt

die de Schepper niet gauw krijgt.

Nooit had ik een klank gehoord

die hoopvol en zo vragend klonk,

zijn toehoorder de tranen schonk

waar ieder woord in werd gesmoord.

Nog nooit, behalve dan vandaag

bij 't aarzelend licht van vroege zon

was het of ik het horen kon,

een vreugde achter het geklaag.

Een melodie die veel hoger gaat

dan alle nood der dingen,

die zachtjes mee doet zingen

wat diep in ons geschreven staat,

zodat we altijd zullen horen

wat Hij aan 't kruis ons gaf,

dat Hij, gelegd dan in Zijn stille graf,

blijft als vandaag geboren.

Alsof Hij wist dat tijd verglijdt

en er een prijs staat op het leven,

waarin niets overblijft dan geven

van gezangen voor de eeuwigheid.