'k Verlang weer naar een winterdag,
de wereld wit en vol met sneeuw
en hoog erboven als het mag
een winterharde zilvermeeuw.
En bij het lopen zie ik staan
met wortelneus en kolenogen
een glimlach tegen lachen aan,
een sneeuwman, onbewogen.
Zo koud en haast onaangedaan,
met sjaal en bezemsteel en al
kijkt hij van ver op mijn bestaan
als uit het diepst van het heelal.
Maar toch, het doet me even wat
te zien hoe mensen hem passeren,
niet blijven staan of weten dat
hij hier is om te eren.
Zoals ik in mijn kindertijd
vol van verbazing naar hem keek
en hoe hij trots op 't wit tapijt
ook op een suikernonkel leek.
En na het sneeuwbal gooien
dat hij me aan bleef staren
als vrienden die wij waren
met harten die ontdooien.
Mooi, mooi, mooi... van inhoud als van taal, virtuoos...
BeantwoordenVerwijderenMisschien heb je morgen al de vervulling van je wens.
die vroegere winters, die blijven ons toch bij, waarde vriend... en dank voor je mee-beleven. buk je nu, daar komt een sneeuwbal aan!
BeantwoordenVerwijderenEen sneeuwman met een warm hart
BeantwoordenVerwijderenspijtig genoeg te rap verdwenen, beste Leonard. we kijken uit naar een volgende...
BeantwoordenVerwijderenWeer even terug naar vroeger met deze winterwens.
BeantwoordenVerwijderenIk werd er blij van.
fijn voor je, hilly! nu rep ik me naar binnen, met mijn vervroren tenen, genoeg gegleden!
BeantwoordenVerwijderen