Soms wil het me gebeuren - ja,
wanneer de avond stil verglijdt
en lichten langzaam doven,
dat ik terugsluip in de tijd,
mezelf van vroeger achterna.
Terwijl ik mijn verleden bewerk,
komen er mensen bij me boven
alsof ik oude vriendschap merk,
door de jaren heen verstoven,
een eens gesmeed verbond
tussen mensen die elkander zagen,
waardoor ik in de wereld stond
met antwoord op mijn vragen.
Dan ben ik langer niet alleen,
maar weet dat in de avondlucht
gezelschap woont, een stil gerucht
van wat eens was en nooit verdween.
Hoewel ik toch op iemand kom
die nimmermeer zich vinden laat
en hoger dan een vriendschap gaat.
Die, helaas, komt niet weerom.
Ja, vrienden zijn onbetaalbaar. We zijn ons daar het best bewust van als ze nog leven.
BeantwoordenVerwijderenJuist waarde Ludo. Maar er verdwijnen er zovele uit het oog door de jaren heen. Maar als er eens eentje terugkeert, dubbele vreugd!
BeantwoordenVerwijderenSoms vind je een vriend (in) terug na vele jaren.
BeantwoordenVerwijderenZe zijn me dierbaar.
Mooi gedicht.
het kan soms raar lopen in het leven hilly. blij dat ik je tot mijn kringetje mag rekenen!
BeantwoordenVerwijderenDoor de virus veel verloren en dat doet mij ook veel pijn, omdat mijn man en ik nu nog maar samen zijn. Maar ik weet dat zij als engelen ook over mij waken en wellicht op een dag durf ik weer nieuwe vriendschapsbanden te maken. Voor nu is het `t schrijven wat mij zeer verblijdt en men zegt niet voor niets; verdriet slijt met de tijd.
BeantwoordenVerwijderenjuist Tine, blijven schrijven als heling! dank voor je reactie.
BeantwoordenVerwijderen