Labyrint

Binnengelopen waar 't begint
en waar de huizenhoge heggen,
groener nog dan zomergroen,
niet van plan zijn om te zeggen
waar ik me na een poos bevind
in de gangen van het labyrint.

Buiten adem wordt mijn pas
en ongeruster klopt mijn hart,
als iemand die in eindeloze lanen
verstrikt in 'n oerwoud vol lianen
al jaren opgegeven was,
met thuis familie, diep in smart.

Aan het einde van zo'n boulevard
kwam ik toch nog iemand tegen
die ik in een spiegel zag,
zo'n hollebolle voor de lach,
en die mij wees op het gevaar
van de doolhof met zijn wegen.

Later thuis, toch nog ontkomen,
keek ik de hoge heggen aan
die mijn huis en haard omzomen
in de dwaaltuin van m'n bestaan.