Gerard den Brabander

En nu terwijl de straat geen einde heeft,
en tussen stenen de muziek herleeft,
staat onder een lantaarn de oude dichter
en zingt zijn lied.... en het wordt licht en lichter.

(tekst op zijn grafsteen)

Hij woonde in een buurt
waar men hem vaak zag staan
al onderweg naar zijn café.
Daar kwam de tram al aan.

Dan dacht ik aan zijn vers
over een vrouw die hij zag gaan
over de ronde, ronde brug
en die, zoals hij dichtte,
de pijn weer deed gevoelen
van een droef en leeg bestaan
dat hij met alcohol verlichtte.

Het deed me soms in stilte vragen
hoe iemand eenzaam in de straat,
door mist omhuld, en ook verdriet,
zo dronken bij de halte staat
- en enkel schoonheid achterliet
tot aan zijn laatste, laatste dagen.

Misschien dat elk gedicht geschreven,
zoals ik later heb gevoeld,
iets van 't gemis terug wil geven,
alsof het zo niet was bedoeld.

En wat me ook nog bezig hield
was het laatste rondje dat hij gaf,
voordat hij blut verdween in 't graf.