Tour de France

Daar zijn de dorpen, stil en vergeten,
als in een bocht een kleurrijk lint
van gebogen ruggen, peloton geheten,
zich door de nauwe straatjes windt

met boeren, burgers en buitenlui
die tegen dorpse huisjes aangedrukt
op zoek zijn naar de coureur in gele trui
die als een kanarie vliegt - en zo verrukt.

De strijd zet zich tussen de velden voort
met kilometers koren in gebonden schoven.
Vanuit de lucht, met helicopters erboven
zie je de schoonheid die bij de aarde hoort.

De laatste krachten worden hier gegeven,
want wie 't snelste rijdt komt net op tijd
zich te onttrekken aan vergetelheid
alle dagen van een mensenleven.

Valpartijen zien er als een kerkhof uit,
te wijd genomen bochten als 'n ziekenboeg,
flesjes water tegen zweet en al 't gezwoeg
liggen in de berm, een bidon als buit.

De tour, het blijft een kleurrijk lied,
waardoor je douce France weer ziet
- en als je 't neuriet klinkt het net
of je iets hoort van Charles Trenet.