Ochtend

Er moet iets zijn in 't ochtendlicht
dat me zo vaak, zo diep ontroert
en dat me door een wereld voert
waar een gedicht verankerd ligt.

Een strofe waait me tegemoet,
verrassend als de eerste wind
waarmee de dag als nieuw begint
en iets onzegbaars met me doet.

Verbijsterd en weer aangeraakt
door groene heuvels uit een land
die stijgen boven het verstand,
ben ik zojuist ontwaakt

en hoor de verre vogels fluiten;
hoe zij, vrijgevig met hun lied,
bezingen wat de ochtend biedt
die schijnt door vroege ruiten

- en mij, al was 't bij toverslag,
onthullen hoe het prille licht
schuin invalt op een kort gedicht
als het begin van deze dag.