Jan Van Gent

Gezeten op de boulevard;
geen mens te zien, zo heerlijk vrij,
met stroken drooggevallen zand
en vroeg de zee, geheel voor mij.

Hoog boven het verlaten strand
geen wolk te vinden in het blauw.
Alleen een verre strakke lijn
als horizon van al het zijn
en ergens in zijn vlucht
een vogel die zijn aanloop nam
met vleugels wijd gespreid
- die langzaam van de aarde kwam
op weg naar de oneindigheid.

Zoals een verre vogel doet,
nam iets in mij een hoge vlucht.
Want in 't vergeten wie je bent
herken je zelfs geen Jan Van Gent
- en vliegt je tegemoet
een wonder dat twee vleugels heeft,
en net als ik op aarde leeft.