MS

Er moet iets zijn geweest
dat hem zo droevig deed staren
naar vogels die daar zweven
en altijd voor hem waren
als onbereikbaar en verheven.

Aan het strand heeft hij gesmacht
dat hij eens hun hemelrijken
op eigen wieken delen zou,
wanneer hij vrij en onverwacht
verdwalen mocht al in het blauw

om ook op zomervlucht te gaan
naar onbekend gebleven streken
en als een mens, hier ver vandaan,
verlost te zijn van zijn gebreken.

Het noodlot, nimmer te doorgronden,
reed in zijn rolstoel met hem mee.
Hier likte hij zijn wonden
- en ik, verbouwereerd aan zee,
zag zijn beloofde land
waarin hij vastzat in het zand.