Krant

Er is eens iemand doodgegaan
om wie ik heb gegeven.
Zijn naam stond in de krant
met eromheen een zwarte rand
en sinds ik het bericht zag staan
is 't stil in me gebleven.

Alleen met m'n gedachten
waarheen een mens wel gaat,
een reis soms door een rijk
waar ook nog Petrus staat?

Of is een mens niet meer dan dat:
een ding dat doodgewoon vergaat
in natte grond, het aardse slijk
waarin hij naar beneden gaat,
zo heel alleen in 't zwarte gat?

De woorden stokken door 't gemis,
al zou ik zoveel willen vragen,
hoe het toch zit, of 'k me vergis
aan 't graf onder de rozenhagen.

Misschien, zo dacht ik even,
de krant nog op m'n schoot,
is het de schijn die hier bedriegt
en is de dood niet langer dood,

maar als een wolk die overdrijft,
een teken dat iets overblijft
van iets dat niet vervliegt.