Astrid

Gevouwen op haar schoot,
haar handen tussen rozen in,
haar robe zacht, gekozen in
de lichtste tinten van de dood,
ligt zij nog steeds op internet
op 't zelfde koninklijke bed.

Dat ik, maar net een jaar of drie,
haar breeduit op een foto zag,
een mens in wit die roerloos lag
met zwachtels als een diadeem
gelegd rondom haar wonden heen
- het is me altijd bijgebleven,
de eerste schrik van dood na leven.

Het was een vrouw, maar wie?
't Was Astrid, zeiden ze me later,
ze is gestorven bij een meer
vol helder Zwitsers water -
en over een koning die haar kuste
in den vreemde bij de boom.

Nooit kon ik het vergeten,
dat sprookje als een boze droom,
een koningin, zo dood op bed,
tot op vandaag op internet.