als licht zich tegen helmgras plant,
als 't water nog sluimert en bedeesd
zich aandient bij het vasteland.
Als ruis dan om mijn oren spoelt
en okers langs mijn netvlies strelen,
dan weet ik weer hoe thuis het voelt
om op dit strand als kind te spelen
- een kuil te graven, en te kijken
hoe water hier naar binnen stroomt,
een binnenzee uit kinderrijken,
waarop een boot de tijd verdroomt.
Toen kwam ik nog een jutter tegen,
op zoek naar weggeworpen goed,
dat hier op zandverstoven wegen
ligt als een aangespoelde groet.
En in de branding kon ik horen
een lied verheven boven tijd,
alsof ik nimmer was geboren,
geen woord over de eindigheid.
Ik heb het even meebeleefd.
BeantwoordenVerwijderenAltijd weer heb ik een verlangen naar de zee, het strand,
de duinen, de meeuwen, de oneindigheid.
Dankjewel voor dit moois.
Die zee, oneindig toch Hilly, daar kan je horden gedichten aan opdragen... Dank voor je meedeinen.
BeantwoordenVerwijderenschitterend gedicht!
BeantwoordenVerwijderenhou zee! K.
BeantwoordenVerwijderen