Aan tafel

Zo onverwacht als zonlicht breekt
langs onvermoede wolkenranden,
zo er opeens een dichter spreekt
van goudbeslagen stranden
- of dat er iets van Mozart klinkt
door bomen waar een vogel zingt,
ik weet niet wat, ik weet niet hoe,
maar wel dat iets me soms vervoert
naar een geluk tot dromen toe
en dat vaak mijn hart beroert.

Eens moest het ervan komen
dat ik, als op een schilderij
waarin het licht komt van opzij
(verdroomd op ellebogen)
opnieuw zou worden aangeraakt,
als door een klein geheim bevlogen
waarvan de dichter strofen maakt.

Toch kan 't gewoon aan tafel zijn,
toen laatst bij 't heffen van het glas
in de weerschijn van de rode wijn
de hele wereld anders was,

als nieuw en onverwacht verwant
aan zonlicht langs een wolkenrand.