Zonnebril

Niettegenstaande het bestaande,
de dagen grijzer dan een muis,
weet ik een zonnebril te vinden
in de trumeau, de gang van 't huis,
mijn hulpje tegen het verblinden.

Dan sta ik ijskoud wat te dromen
bij de vitrage voor het raam
en zie weer sneeuw en dennebomen,
een Alpendal met zon tezaam.

Maar wat de dag een mens ook biedt,
hij moet tevreden zijn met 't leven,
want eens gegeven blijft gegeven,
al regent het alsof het giet.

Vandaar da'k fluitend in het huis
de lade van de kast opzoek,
mijn bril terugleg en me thuis
weer goed voel met een winterboek,

zo eentje waarin de regen striemt
over het verwaaide polderland
en waar altijd iets moois ontkiemt
tussen twee mensen hand in hand.