en sloot eens aan, heel achteraan
om oog in oog met haar te staan.
Wat kon een schilderij me geven?
En bij het tergend langzaam gaan
onder het Louvre-dak vol kunst,
kwam ze me nader als een gunst,
een zegen in een klein bestaan.
Al is het maar een linnendoek,
een vrouw als zij zo hoog geprijsd,
ik moet het doen met wat ik zoek.
Want waar het lot me ook verwijst
of welk museum ik bezoek,
het blijft een glimlach in een lijst.
Een mooi passend sonnet!
BeantwoordenVerwijdereneen 'raar' gevoel gaf het me, hilly... wereldberoemd, en als je het dan ziet... maar de glimlach die blijft me bij!
BeantwoordenVerwijderenmooi...het is de glimlach waar je al de rest vergeet...
BeantwoordenVerwijderenmijn lach glimt bij jullie lovends, dames!
BeantwoordenVerwijderen