Refrein

Is het een vlucht uit het bestaan
soms een gedicht te schrijven
om naar een ander land te gaan
er er, zolang het kan, te blijven?

Vaak voel ik hoe een enkel woord
mij aanraakt en mij noodt
tot reizen naar een hoger oord
voorbij het alledaagse brood.

Rijg ik de woorden aan mekaar
en zie hoe vergezichten dagen,
dan schrijf ik voort en kijk ernaar,
en declameer gedragen

de strofen uit mijn laatst refrein,
verbaasd om wat het bracht,
want welk dichter wordt niet klein
bij het woord dat op hem wacht?