Pantomime

Een afscheid zag ik op 't toneel
in stilte als een pantomime,
de woorden waren handgebaar,
de taal was irreëel.

Toch gingen zij er uit elkaar;
'k herinner mij haar lange rok
en hij toen van: dan ga ik maar,
of zoiets dat zich voltrok.

Zo stil is 't mij nog nooit gelukt
me van de ander te bevrijden
wanneer de liefde was mislukt
in zware, droeve tijden.

Geen rondedans zo om mekaar,
of pasjes vol van goede sier,
geen houding van: ik hou van haar,
gewoon: ik blijf niet langer hier.

Maar alle woorden toen gesproken
zijn mij vanavond veel te veel
bij het aanschouwen op 't toneel
van twee mensen, die ongebroken

gelijk eens een Marcel Marceau
al wisten van: dat doe je zo.