Vermeer

Als ik dan zie hoe 't middaglicht
naar binnen valt door glas in lood,
zich neervlijt op een jong gezicht
hier langs de tafel met het brood,

dan is zij altijd weer voor mij
het meisje dat de melk inschenkt,
geschilderd door Vermeer
- en tuur ik naar het schilderij
en sla mijn ogen neer.

Want overal waar een gelaat
de glans van het geluk verraadt,
daar word ik klein, als een kind,
en zoek of het ook mij bemint.

Een heimwee wil me dan bevangen
waarom zo vaak, alleen in kunst
een groot mysterie als een gunst
in een museum is gehangen.

Het is bekend, ik weet ervan
- alsof het een gevoel meegeeft
aan alles wat er in mij leeft -
hoe echt de melk stroomt uit de kan.

Dan loop ik het museum uit,
groet de suppoost, mijn dorst gelest,
als een Vermeer voel ik me best
- en hoor, ik fluit.