Roze wolken

De eerste dode die ik zag
bekeek ik ooit met groot ontzag,
zo stil en bleek als hij er lag,
toen op een zaterdag.

Een ding was het wat er nu lag
waar ik nog laatst een mens in zag
dat doodgewoon te wachten lag
te midden van het rouwbeklag,
al sinds de donderdag.

Bekomen van de eerste schrik
en weggeëbt mijn laatste snik,
bracht ik een groet, een knik
door 't glas aan een verloren ik.

Maar later dacht ik net op tijd
nog even aan de eeuwigheid,
waar hij van aardse zorg bevrijd
door roze wolken schrijdt.

Zo stil en vredig als hij lag,
de eerste dode die ik zag,
toen op een zaterdag.