Doek

Met grote ogen zag ik hem aan,
hoe hij, met kwast en met palet
en diep voldaan zo daar kon staan,
als Rembrandt eens met een baret.

Ik was nog jong, en wist nog niet,
door een stapje achteruit te gaan,
dat iemand op het doek weer ziet
iets van dit wonderlijk bestaan.

Zie hoe zijn hand het doek bespeelt
en zijn penseel de wereld kleurt -
en daarmee heel mijn leven heelt,
hetgeen ook echt gebeurt.

De lucht in dun blauw aangebracht,
voorzichtig wit dat verder drijft
boven een zee die langs het strand
om dagjesmensen spoelt.

Het doet me goed en wat me blijft
is een tableau boven 't verstand,
een wereld die weer tot me lacht
- en stil ben ik zoals het voelt.