D-Day, 6 juni 1944






Jaarlijks denk ik weer terug
aan de stille, mooie stranden
en het lied 'Ma Normandie' -
met de horizon zo zwart van schepen
dat het haast wel onweer leek
- op de zesde juni toen zij landden.

Met aan boord ene John Smith,
die inmiddels had gesnopen
dat die mooie, stille stranden
nader slopen als de dood,
eenmaal daar aan land gekropen
in een regenbui van lood.

En altijd weer zie ik hem vallen,
ieder jaar als de herdenking komt,
op de film die ze vertonen
over die zwarte ochtendstond.

Ook zijn Kate uit South Dakota
moet het telkens weer aanschouwen
wie ze daar verloren heeft,
half gestorven van het rouwen
heeft ze nooit meer echt geleefd

met een hart zo diep geschonden,
sinds het strand waar ze hem vonden.

Reacties

Een reactie posten