Jongetje









Ik wou dat ik weer was
toen ik een beetje lachte
om iedere gedachte
- en nog iets had
van een onbeschreven blad.

Dat jongetje uit de eerste klas
die naar de mensen keek
- en in zichzelf gebleven
nog niet op iemand leek.

En in dat prille leven
nog met verbazing zag
hoe wolken verder zweven,
ook op een doordeweekse dag
die windstil was gebleven.

En tijdens het naar school toegaan
de vogels hoorde zingen,
iets over bovenaardse dingen
die hij gewoon nog kon verstaan.

En bij de meester voor de klas
iets zag dat hem deed dromen
van een geluk dat ooit zou komen,
niet wetend dat het zeldzaam was.

Ik wou dat ik, als weer geboren,
opnieuw die kleine jongen was,
maar nu, gewaarschuwd van tevoren,
was blijven zitten in de klas.

Reacties

  1. Nog onbevangen met duizenden dromen...

    Mooi gedicht met een vleugje melancholie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dat waren de tijden, Hilly, ... toen was geluk, heel gewoon... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten