Paaseiland

Soms hoor ik golven van de zee,
een zacht en kabbelend geluid,
en dein ik in mijn stoel iets mee
terwijl ik op de einder stuit.

Dan zie ik Jacob Roggeveen
die op de Grote Oceaan,
toen er een eiland hem verscheen,
aan dek genageld stil bleef staan.

Omdat hij niet geloven kon
dat in zo'n uitgestrekte oceaan
op een vlekje aan de horizon
nog mensen zouden staan,

veel groter dan eens Goliath
en turend over zeeën heen,
maar bovendien te weten dat
ze roerloos keken als van steen.

Een onvoorstelbaar tafereel
waarbij het hart al overslaat.
Zo'n wonder is een mens teveel,
alsof je eigen schip vergaat.

Een expositie in de open lucht,
een beeldenstorm, een galerij
voor God en alleman gevlucht
met mensen starend op een rij.

Vaak benijd ik Roggeveen
zo diep geschokt te zijn geweest,
zo hoog verrukt het allermeest
door iets te zien als nooit voorheen.

Reacties

Een reactie posten