Hommel

Hij is terug, mijn vriend die vorig jaar
mij bijna tot de hemel toe
met woorden in extase bracht.

Als toen, van lijf en leden zwaar,
zijn donzen kleed nog even zacht,
klimt hij in blijde cirkeling
naar boven toe, en zie 'k weer hoe
hij met een enkel klein gebaar
mij groet, dat kleine mensending.

Hoewel zijn brom vermoeden doet
dat hij slechts zucht in dunne lucht
en teveel aan ballast tillen moet,
kent zijn bestaan een hoge vlucht.

Alsof hij eeuwenlang iets weet
over hemel en de aarde, het geheim
dat iedereen steeds vergeet
en hij als stuifmeel mooi bewaarde.

Vandaar dat ik verlangend naar hem keek,
hoewel onzichtbaar door het tegenlicht
en opgelost in 't vergezicht,
hij toch niet van mijn zijde week.