Flard

Het vroege uur, het eerste zicht,
en uit die stilte kom ik boven,
ontwaak nog met mijn ogen dicht.

En zonder denken denk ik na
over mezelf die daar zo ligt
en door mijn dunne wimpers heen
al meelift op het ochtendlicht,

het komen van de dag begroet
en als verrast verwonderd kijkt
hoe niets meer op het oude lijkt
van gisteren dat werd ontmoet.

Met vaag in mijn herinnering
een zweem, een glimp, een flard,
een vleugje van een verre droom,
verstopt achter mijn hart.

Daarna voorzichtig opgestaan
tegen het ruw, abrupt ontwaken,
opdat het altijd blijft bestaan
het ooit weer aan te raken,

zo'n flard die ergens in de geest
mij raden laat de hele dag
wat het in godsnaam is geweest
toen ik in bed zo stil daar lag,

toen ik nog amper wakker was
en even maar, heel even dacht,
dat het iets heel bijzonders was
en mij, alsnog, een wonder wacht.