dichten

wat anders is het dan thuis te komen
en met 't papier alleen te zijn,
rond te kijken, weg te dromen
en als een onbeschreven blad te zijn

- klaar om woorden te ontvangen
die almaar wentelen en roteren
rondom een onbestemd verlangen
iets onzegbaars te noteren.

wat is het anders dan je woorden
te zien in een betoverend verband,
of ze iets hogers toebehoorden,
geschreven met je eigen hand.

dan ben je als een toegangspoort,
een wereld aan een gouden draad
- en leef je samen met het woord
dat achter je verborgen gaat.

wat anders dan opnieuw te zeggen
wat over je lippen kwam als kind,
toen je 't nog wist uit te leggen:
iets van geluk dat je hier vindt

- om later de pen weer neer te leggen
die om vergankelijke woorden lacht
en je laatste vers in steen te zeggen,
iets in de geest van rust maar zacht.