Aardbeving

De aarde is niet langer pluis
wanneer de grond waarop je staat
als laatste zekerheid vergaat,
de wereld als een kaartenhuis.

Een dof gerommel hoor je eerst,
je voeten schudden willig mee
tot van je huis niets overblijft,
een tsunami oprijst uit de zee.

Van Italië, Filippijnen of Taiwan,
vraag ik me af hoe het toch kan
dat Richter op zijn broze schaal
scherven brengt van steen en staal.

Of zou het soms de aarde zijn
die ondergronds maar protesteert,
ons attendeert, een lesje leert
dat het zo niet langer gaat?

De mens die het maar niet verstaat
gewoon te zijn als een toerist
die sierlijk door de wolken gaat,
van alle haat en kwaad niet wist?

Is het dan toch van eigen schuld,
je weet wel van die dikke bult,
van het niet doden dat gij zult,
dat 't op is, op met Zijn geduld?