nachtwake

Meer droefenis valt niet te melden
dan dat de hond van een der buren
een hele nacht, een achttal uren,
me wakker hield. Dat doet hij zelden.

Als mens denk je dan al gauw
wat zou er zijn, wat wil zo'n beest,
wat kan er toch wel zijn geweest
dat hij zo blaft, zo hard, zo rauw?

De narigheid waarnaar het geurt
sedert mijn buurvrouw, zwak en ziek,
naar huis gestuurd door de kliniek,
maakt dat hij vast haar dood bespeurt

en als een waakhond alles ziet,
de lange dag geen brokjes eet
en zelfs zijn blokje-om vergeet.
Noem dat gerust een groot verdriet.

Hij maakte van mijn nacht een wake
en ik, op het randje van mijn bed,
hoorde hem tot 't daglicht slaken
een laatste blaf als een gebed.