vaders kunst

Soms keek ik het urenlang aan,
gevangen in zijn oude ogen.
Een schilderij, diep en bewogen,
kroop onderhuids in mijn bestaan.

Een gloed waarvan de kenners zeggen:
waar haalt Antoon het toch vandaan,
hoe kon hij er zo'n kleur in leggen
met louter verf er tegenaan?

Hoe wist de meester dat de ziel,
(als iets dat op het hoogste wijst),
pas zichtbaar wordt binnen een lijst
al naargelang er licht op viel?

En vond hij bij het kleuren mengen
zelfs het geheim van zijn palet,
hoe wist hij het dan aan te lengen,
zo transparant op doek gezet?

Een kunst die boven woorden gaat,
meestal verborgen in ons leven,
maar die een mens graag binnenlaat
als een geluk dat wordt gegeven.

Mij plagen altijd duizend vragen,
zo oog in oog met zijn genie,
hoe iemand, tot zijn laatste dagen,
maakt dat ik iets eeuwigs zie.