aan zee

Op een verwaaide boulevard
loop ik bewonderend te kijken
hoe het weerkaatste middaglicht
zich oplost in een vergezicht
waar kleuren langs de einder strijken.

Alsof er diepte wordt geschonken
aan het maritieme tafereel
met nieuwe verten die mij lonken
om hier vaker nog te gaan,
bevrijd van denken aan zoveel
of bij 't verleden stil te staan.

Hoog boven 't getij van eb en vloed
zie 'k hoe de branding er beneden
met golven aanspoelt in het heden
en geen toekomst er toe doet.

Alleen aan zee komt het gevoel
terug en bij me boven,
dat mijn leven, zandbestoven,
loskomt van een heleboel.

Evenzogoed als een vogel doet
en groet als men hem ziet
wanneer hij opstijgt van het strand:

hooguit een schorre schreeuw,
als teken van een zilvermeeuw,
vrij en bijna aan de overkant.
Beter, denk ik, kan het niet.


Reacties

Een reactie posten