libel

't kopje van kristal, de pootjes glas,
om van de vleugels maar te zwijgen,
die gaan boven het verstand
zoals ze 't lijfje omhoog doen stijgen
tot hoog boven de waterplas.

hier ingeschreven in de aardse stand
zag ze dino's komen, zag ze gaan.
onsterflijk lijkt ze, alsook charmant
zoals ze roerloos in de lucht blijft staan.

vol bewondering sta ik te kijken
hoe ze de dag in parelmoer begint,
een galakleed, alleen voor rijken,
waarmee ze mijn bekoring wint.

het leek dat heel haar oogopslag
een groot geluk liet zien,
dat ik door haar wimpers zag
en blijvend is, misschien

- alsof ze zwijgend wilde zeggen
dat ik, een log insect,
nooit vrij ben van het intellect
dat geen wonder uit kan leggen.

hooghartig vloog zij heen
en keek niet eens meer om.
verlaten voelde'k me, alleen,
en eigenlijk een beetje dom.