in duinenland

er halfverscholen gaan
en turen naar volkomenheden,
zoals eens de Hof van Eden
de mens versteld deed staan.

ze komen je tegemoet
als op een doek van Claude Monet,
waar zachtgehouden groen
het helmgras wuiven doet.

je blijft de hele lange dag
omringd door duinenwind
die in een vlaag maakt dat je vindt
wat altijd al verscholen lag.

een schelp, gevat in oker,
een distel die je bijna raakt,
wat zeewier, droog in 't zand
en hoog een meeuw erboven
die nog een rondje maakt
boven zijn huis, het strand.

vooral is het de zachte gloed,
turquoise soms, bijna smaragd,
die iets verwaaien doet.
ook in jezelf, en nooit gedacht
dat je het kunt beleven
hoe achter de ranke duinenrand
de zee zich neerlegt op een land,
in zacht geruis omgeven.