zee

heel onverwacht zag ik de zee,
het zilver van de golven,
de okers op het lege strand
onder mijn fantasie bedolven;
ik was er zomaar aanbeland.

een dutje was het, 's middags thuis
met heel de wereld aan de zee
en in de droom nam hij me mee,
gedragen door een zacht geruis.

er eventjes ertussen uit,
de dagjesmensen zien flaneren,
het helmgras vol van eigen groen,
de branding wit in hoger sferen,
de zon weer warm in elk seizoen.

vandaag, een pietsie achterover
in een heerlijk luie lange stoel,
het bracht de hemel met zich mee
en 't gaf me over aan de tover
waar ik van hou, die van de zee.


Reacties

  1. na juist terug van een weekendje Zeeland lees ik dit gedicht met een mijmerende glimlach

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat een zee met een mens kan doen, Merel..., pas Geland uit Zee..., ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. de zee tovert een lach
    duizend blije mensen
    een emmer en een schepje
    kind dat kleien mag

    tovert een kasteel

    een droom om in te wonen
    de zon maakt met haar glans
    "doodgewone"schelpen
    tot een juweel





    BeantwoordenVerwijderen
  4. en vanin mijn kinderdromen zie ik hopen zandkasteel in de verten. dit zeetje dat je toevoegt spoelt nu om mijn voeten, Hilly!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten