zandloper

ik speelde even met het zand,
gedachteloos haast waar ik zat
vlak aan de zee en ook vergat
waar ik wel was, in welk land.

gewillig liep het door mijn hand,
een dunne straal, alsof de tijd
weer zichtbaar werd door zand
en tussen eb en vloed verglijdt.

zo zacht en warm voelde het aan,
dat ik dacht, het kan geen kwaad,
laat het maar lopen en maar gaan,
het zand ligt hier in overdaad.

maar toch, ik had het kunnen weten
hoe vlug mijn hand van vol naar leeg
aan korrels in het nu ontsteeg
en het moment weer was vergeten.

vandaar dat ik ben opgestaan,
mijn hand opnieuw gevuld met zand
en gul het strooide over 't strand,
aan alle tijd voorbijgegaan.