een sprietje

Ingekeerd en stilgevallen
loop ik langzaam over straat,
zoals dat soms een mens vergaat
als de dagen tegenvallen.

Niet dat er iets is, of is gebeurd
dat mij in mineur doet zijn,
dat diep in mij nog zeurt of treurt
om een onbestemde pijn.

Het zijn vooral de grijze dagen
gedurende de lentetijd
die mij telkens af doen vragen
waarom de tijd zo ernstig schrijdt
alvorens met het blauw te komen,
hemelbreed tentoongespreid.

Maar toch, precies op tijd,
zag ik een sprietje bovenkomen
tussen de tegels van de stoep,
het heeft mij bij de hand genomen
als antwoord op mijn roep.

Nog dacht ik: dat zoiets gedijt
met mij, zo hoog erboven,
dat het mij als mens bevrijdt
en in de lente doet geloven.