schamel evenwicht

dit lichaam, dit karkas,
een krimpend wingewest
dat onaantastbaar was
en veilig als een nest
en onverwoestbaar, sterk
en boordevol van lust,
betrouwbaar in het werk
en telkens nieuw na rust
en gretig in het spel,
een rots, een zekerheid,
een wapen, snel en fel,
wordt langzaam door de tijd
geschonden, uitgehold
en vreemd en kwetsbaar, zwak
en klein als een kobold,
verraderlijk, een wrak.

ik en mijn lichaam en
niet meer van top tot teen
een wereld die ik ken.
wij lopen naast elkaar.
ik vrees, ik voel, ik weet,
ik loochen maar ervaar
hoe het innige verbond
steeds losser wordt. het zinkt,
zinkt dieper in de grond,
mijn lichaam, en 't instinkt,
blijmoedig en barbaars
van de veroveraar
wordt aarzelend en schaars.

wij vallen uit elkaar.
dit weten maakt niet rijk.
ik zocht naar evenwicht,
ik met mijn levend lijk.

toen zocht ik voor mijn pijn
de troost van mooie woorden,
een hoger blik naar zonnelicht,
een klein soelaas en schijn,
in de afgrond van 't gedicht.

(aan een heel zieke vriend)

Reacties

  1. Een lichaam, zo vertrouwd, zo eigen, dan opeens....

    Zo goed verwoord, het raakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ja hilly, ik kende hem goed, en als je hem nu ziet...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik lees en herlees en weet niet wat zeggen...indrukwekkend geschreven....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. als ik hem zie, weet ik ook niet meer wat zeggen, k. daarom schreef ik het maar, toen ik alleen was.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten