zonet dacht ik aan een sonnet, voor hem

heel vroeg al in de herfst stond de maan
voor hem plots in alle aanzien te stralen
en hij vroeg zich af hoe lang de afstand aan
zijn schatting bijdroeg om de laatste trein te halen.

met natuur was hij vertrouwd: alle talen
die ze sprak waren door zijn lijf gegaan;
alle soorten vogels erboven, hun dalen,
hun wentelwieken die hij bij het staan

in het veld zag, zorgden voor een nagalm.
de zon voelde hij pas later op de dag,
maar die volle maan liet hem niet meer los.

toen tekende hij met woorden een blos
op wit papier, met potlood, een glimlach
van moeder verscheen op zijn handpalm.

Reacties

  1. veel meer dan mooi...moeder en hem...van hand naar hand schrijft zich de glimlach!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een sonnet schrijven niet eenvoudig. Goed gelukt!

    Moet aan de mooie maan van gisteravond denken bij dit schrijven van jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. het gedicht kwam deze week tot stand, hilly... met dank aan de mooie maan, steeds in zicht.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten