verdwenen woorden




als in de stal van mijn gedichten
het stro stinkt, de lamp flakkert,
koeien herkauwen of slapen,
sla ik ruiten in,
trap kwaad de deur open,

strompel gebroken naar buiten,

weerloos en huilend

omdat ze van mij weg
lachend op de grond zijn gesprongen,
en ik ze niet meer vinden kan


maar in verse sneeuw
las ik vanmorgen
hun onvriendelijke klanken

die me alles
straks weer vol van zorgen
zouden uit gaan leggen

maar met gebroken bretels, zwiepend
over de schouders,
de broek tot de knieƫn afgezakt,
slenteren ze mompelend
de straat af,
kijken niet eenmaal
naar mij om.

Reacties

  1. ach, kon ik zo maar schrijven...zucht...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. allee allee k.! dat ik dat niet meer hoor, in je woorden! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Onvriendelijke klanken kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon...
    De pen vast blijven houden, woorden zullen zich weer dichten...

    Bijzonder gedicht, mooi.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten