zonder titel

regen kruipt over de nacht, een duif
die dromerig in mijn haren pikt,
de wind: een paar oude sokken
rukkend aan de waslijn, ver weg, vergeten,
een dronken dwaas die hoestend
uit zijn hol komt, met gespleten schedel.

beschonken zit ik onder mijn schemerlamp,
tracht woorden te vangen, wat
laveloze liefde afbrokkelend boven mijn papier,

zo ga ik naast je liggen, het gras
is nat, hinnikt,

maar
ik kan de regen niet meer tellen
die over de schutting waait.
het oeroud krassen van de kraai
geeft geen krimp meer in de goede richting.

ik kijk niet meer op,
ik kan geen emmers woorden meer tillen,
't dichtjuk ligt gebroken over mijn hart
en kraakt niet meer.

ik zit in mijn vergaan, gekreukt kostuum,
te oud om er uit op te staan,
en ik hik, vergeet de regen,
ergens,
ver weg,
lang geleden,
nooit meer achterhaald:
daar slenteren mijn waanzinnen weer.

Reacties

  1. Dan wachten op de zon die komt...
    En de nachtegaal die de kraai overstemt...
    Letters in balans schrijven zich tot mooie verzen...

    Een nadenk gedicht.

    Groet,

    BeantwoordenVerwijderen
  2. eer de balans er is, hilly... is de kraai al meermaals gepasseerd... leuke zomerdagen gewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hoe de waanzin in letters kruipt, in het hart en de fles, hoe gekreukt de schrijver en de richtingen tot in het diepst.....maar hoe indrukwekkend prachtig hij dit opschrijven kan!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. er was soms geen schrijven meer aan, k. het liep zoals een ontspoorde trein...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten