de dorpen

de dorpen
waarin ik woonde
waren leeg
en door dorre dromen
diep aangetast

de straten
waarover ik liep
waren koud
en bloedloos uitgenerfd
als steen

dan waren er nog
de huizen
waarin ik dronk en beefde
de tochtige, vervallen villa's
van mijn angst
de burchten
van mijn zwak verzet

en ook waren er
de bedden
waarin ik sliep
de handen
die mij betastten
de warme ogen
die mijn lichaam doordrongen
als de wind

en
er waren de verlangens
naar mijn vertier
er was de zee
die schuimend het strand beklom
er was het water
in mijn woestijn

nu ben ik muur
waartegen
de wind
tijd en ruimte waait
ik hoor het zuchten
van mijn schaduw

ik ben mijn eigen grens